Η θερινή ραστώνη αυτών που παρακολουθούν το εργασιακό τοπίο αντί να αγναντεύουν την θάλασσα, διαταράχθηκε το τελευταίο διάστημα, με μια σειρά από εξελίξεις.

Είχαμε τις προάλλες νέα πρόταση του Υπουργού Εργασίας για το πέναλτι του 12% σε όσα άτομα έχουν βγει στην σύνταξη στα 63 αντί στα 65. Θετικό θα έλεγε κάποιος ανυποψίαστος (υπάρχουν ακόμα και ζουν ανάμεσα μας). Αλλά, όταν βλέπεις σύσσωμες τις οργανώσεις των συνταξιούχων και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (ναι, και αυτές που στήριξαν την υποψηφιότητα και την κυβέρνηση Χριστοδουλίδη και υπογράφουν συμφωνίες με το Υπουργείο Οικονομικών που χαντακώνουν τους χαμηλόμισθους δημόσιους υπαλλήλους) να αντιδρούν εντόνως, μάλλον κάτι δεν πάει καλά.

Καταρχάς, το προφανές είναι πως η πρόταση αφήνει απέξω την πλειοψηφία των συνταξιούχων· ο ίδιος ο Υπουργός δήλωσε ξεκάθαρα πως η κατάργηση της αναλογιστικής μείωσης δεν είναι μια προσδοκία η οποία μπορεί να ικανοποιηθεί. Μέχρι εδώ καλά – χάλια μαύρα βασικά αλλά τουλάχιστον δεν μας κατουρά και να μας λέει πως βρέχει. Η χρυσή μπόρα (καταιγίδα καλύτερα) δεν άργησε όμως, αφού οι συντεχνίες του καταλογίζουν ελλιπή και ανολοκλήρωτο κοινωνικό διάλογο, και πως δεν έλαβε υπόψιν τις προτάσεις τους οι οποίες περιλάμβαναν και οικονομικό σχεδιασμό, ενώ ο ίδιος υποστήριξε σε συνέντευξη του σε μεγάλο κανάλι πως δεν έχει δεχθεί καμία γραπτή πρόταση. Προφορικές προτάσεις με οικονομικό σχεδιασμό ούτε ο Alan Turing θα μπορούσε να καταθέσει, οπότε κάτι βρωμάει στην υπόθεση.

Απτόητος ο Υπουργός, θριαμβολογεί πως η πρόταση του καλύπτει συγκεκριμένα επαγγέλματα, με τις συντεχνίες να λένε πως μας κοροϊδεύει ξεκάθαρα, και πως η πρόταση δεν περιλαμβάνει τα επαγγέλματα για τα οποία ο Υπουργός Εργασίας υποστηρίζει πως καλύπτονται. Να βγάζανε τον Υπουργό Πινόκιο (του φέρνει και λίγο) μόνο οι συντεχνίες της αντιπολίτευσης θα ήταν το αναμενόμενο, αλλά έλα που οι δυο στις τρεις μεγαλύτερες εργατικές ομοσπονδίες ανήκουν στην συμπολίτευση, και είναι από μεριάς τους που ακούγεται η πιο δριμεία κριτική.

Προχωρούμε, η πρόταση κόβει πιστώσεις ασφαλιστικών μονάδων με τρόπο που δημιουργεί ανομοιόμορφα δεδομένα και διακρίσεις· για παράδειγμα, δεν λαμβάνονται υπόψη οι πιστώσεις μητρότητας και τέκνων, η διακοπή εργασίας για κάποια περίοδο κυρίως από γυναίκες που θέλουν (ή υποχρεώνονται από πολλές απόψεις) να επικεντρωθούν στην αναπαραγωγική εργασία της ανατροφής των παιδιών τους. Ωραιότατα, πάνε περίπατο οι ψευτοανησυχίες για υπογεννητικότητα και ισορροπία εργασίας και οικογενειακής ζωής.

Του έφυγε (μάλλον;) του Υπουργού σε μια συνέντευξη και δήλωσε πως η Κύπρος ανήκει στις χώρες που θέλουν ο κόσμος να δουλεύει παραπάνω. Προφανώς παίρνει παράδειγμα από χώρες της ευρωπαϊκής μας οικογένειας, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Να θυμίσουμε την πρόσφατη πανεργατική εξέγερση στην Γαλλία για το συνταξιοδοτικό, ή τον χαμό στην Γερμανία όταν αποκαλύφθηκε πιθανό πλάνο για σύνταξη στα 70; Μια Γαλλία και μια Γερμανία με μέση διάρκεια εβδομαδιαίας εργασίας τις 36 και τις 34 ώρες αντίστοιχα, ενώ στην Κύπρο δουλεύουμε 38.5 ώρες για μισθούς που και για τα κυπριακά δεδομένα θεωρούνται πείνας – τα στοιχεία λένε πως όποιος εργάζεται στην Κύπρο για μισθό κάτω των 1500 ευρώ είναι στην καλύτερη στο όριο της φτώχειας, και πως το 34% των ντόπιων εργαζομένων και το 52% των μεταναστών για τέτοιους μισθούς δουλεύει. Τι επιπλέον έχει η Κύπρος από αυτές τις χώρες, εκτός από χαμηλούς μισθούς (που σημαίνει και χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές), περισσότερο χρόνο εργασίας, περισσότερο χρόνο μετακίνησης από και προς την εργασία λόγω κυκλοφοριακού, ελάχιστη και ανεφάρμοστη εργατική νομοθεσία, και δουλειά με καύσωνα 3 μήνες τον χρόνο; Ένα Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων βιώσιμο μέχρι το 2080! Και στο οποίο η κυβέρνηση χρωστά δάνειο ύψους 10δις! Αλλά είναι οι “πρόωρες” συντάξεις που θα μας το χαντακώσουν…

Κάποιοι επιτήδειοι μας φέρνουν για παράδειγμα την Ελλάδα, με όριο συνταξιοδότησης τα 67 και μέση διάρκεια εβδομαδιαίας εργασίας κοντά 40 ώρες. Κανόνας απαράβατος και άνευ εξαιρέσεων, όποιος αναφέρει την Ελλάδα ως παράδειγμα προς μίμηση στα εργασιακά θέλει το κακό μας. Αλλά να θυμίσουμε πως για δεκαετίες η Ελλάδα είχε κατηγορία επαγγελμάτων Βαρέα και Ανθυγιεινά που περιλάμβανε μέχρι και τους εργαζόμενους στα κομμωτήρια (και πολύ καλά έκανε, λόγω συνεχούς ορθοστασίας). Στην Κύπρο τέτοια αναγνώριση του ανθυγιεινού χαρακτήρα της εργασίας δεν υπάρχει, ούτε καν στον σημαντικότατο για την οικονομία κλάδο των οικοδομών. Άλλος σημαντικότατος κλάδος στην Κύπρο, η εστίαση και τα ξενοδοχεία. Για την πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου η εργασία είναι εποχιακή, όχι ολόχρονη. Αρά, όπως σωστά επισημαίνουν οι συντεχνίες, η νέα πρόταση του Υπουργού που αφορά όσους συμπλήρωσαν τουλάχιστον 40,4 ασφαλιστικές μονάδες, δεν καλύπτει, όπως αυτός διατείνεται, όσους δούλεψαν 40,4 χρόνια, γιατί για πολλούς από μας ασφαλιστική μονάδα και έτος δεν ταυτίζονται.

Αλλά μιας και μιλήσαμε για Ελλάδα και χρόνο εργασίας, βομβαρδιστήκαμε πρόσφατα με δημοσιεύματα εγχώρια και διεθνή για την εφαρμογή της νομοθεσίας για 6ημερη εργασία, και πως η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα στην ΕΕ που την εφαρμόζει. Γελάμε για να μην κλαίμε, στην Κύπρο το 48ωρο είναι το καθιερωμένο νομικά όριο εβδομαδιαίας εργασίας από όταν ψηφίστηκε νόμος που να βάζει σχετικά όρια. Ένα 48ωρο που υπολογίζεται με μέσο όρο 6μήνου, οπότε ο εργοδότης έχει κάθε δικαίωμα να σε βάζει να δουλεύεις παραπάνω για ένα διάστημα. Και με μισθό τον κατώτατο αφού δεν αποδίδεται με την ώρα. Και με δυνατότητα να σε απολύσει πριν κλείσεις 6μηνο στην δουλειά χωρίς να λογοδοτήσει σε κανένα (η μάστιγα της δοκιμαστικής περιόδου), οπότε να μην μπορεί να υπολογιστεί αν θα παραβίαζε την νομοθεσία. ΚΑΙ ΜΕ ΡΗΤΡΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ, ΑΝ “ΔΕΧΤΕΙ” ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ.

Αυτά δεν τα λέμε για να υποτιμήσουμε την αναγκαιότητα αντιδράσεων στην Ελλάδα. Το ίδιο προλεταριακό μαύρισμα (που λέγανε κάποια συναδέλφια προ δεκαετίας) κάνουμε και εδώ. Καλά κάνουν στην Ελλάδα και αντιδράνε, όσο αντιδράνε δηλαδή. Το πρόβλημα είναι πως εμείς εδώ δροσιζόμαστε με χρυσό ντους.

Α, και που ‘στε. Μάλλον πάει προς υπογραφή η νέα συλλογική σύμβαση στην οικοδομική βιομηχανία, και το ενδεχόμενο για γενική απεργία (δεδομένου του αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις συμβάσεων στους μεγαλύτερους κλάδους της χώρας) απομακρύνεται. Όχι πως είχανε οι συντεχνίες τέτοιο πλάνο, ή τέτοια δυνατότητα, ή τέτοια βούληση και επιθυμία. Που να τρέχεις σε απεργιακές περιφρουρήσεις, κάνει και ζέστη. Διαβούλευση σε κλιματιζόμενα γραφεία, και καμιά καταγγελία από τον υπολογιστή. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…